Leiðin að betra lífi – á persónulegu nótunum
- Aðdragandinn
Ég opnaði þessa fallegu heimasíðu í von um að geta aðstoðað aðra, sem eru á sama stað og ég var. Mig langar að deila með ykkur hvers vegna ég ákvað að verða markþjálfi og einbeita mér að því. Það eru nefnilega nokkrar ástæður fyrir því.
Til þess að geta útskýrt það vel, þarf ég að byrja á byrjuninni.....
Ég hafði í langan tíma verið í leit að betra lífi, fyrir sjálfa mig.
Ástæðan er einföld, mér leið ekki vel á þeim stað sem ég var á. Ég átti allt, skorti ekkert en samt aldrei ánægð með sjálfa mig eða á þeim stað sem ég var.
Ég spurði mig svo oft, hvers vegna líður mér svona? Af hverju er ég ekki sátt í eigin skinni og með líf mitt, sem er svo fullkomið?
Hvernig náði ég svona langt?
Mig langar að deila því með ykkur í von um að hjálpa öðrum að vinna bug á andlegri og líkamlegri vanlíðan.
---
Hvernig líður þér?
Þetta er spurning sem alltof fáir spyrja aðra að.
Ég hef svo oft velt þessu fyrir mér.
Ætli það sé vegna þess að ef svarið er neikvætt þá er erfiðara að díla við það? Þú veist ekki hvernig á að bregðast við? Ætli það sé vegna þess að viðkomandi sé hræddur við að fá spurninguna tilbaka? Vilja ekki ræða hvernig honum líður, eða vilja ekki vera byrði á öðrum? Þetta er allavega áhugaverð pæling.
Í nokkur ár hef ég verið að berjast við líkamlega og andlega verki. Þessir líkamlegu eru þess eðlis að oft get ég hvorki setið, gengið eða legið og þessir andlegu þannig að mig langar bara að vera ein og liggja fyrir í friði.
Setningarnar: „þarftu ekki bara að fara að hreyfa þig?“, „Skelltu þér í göngutúr, það lagar allt“, „borðar þú ekki hollt“ eða „rífðu þig nú upp“, hef ég fengið að heyra ótal sinnum í gegnum líf mitt og eru þessar spurningar alltaf jafn erfiðar, því auðvitað langaði mig að hreyfa mig og fara í göngutúr. Það var bara ekki alltaf hægt.
Verkjunum hef ég fundið fyrir frá því ég var barn. En á fullorðins árum hafa þeir aukist mikið.
Ég fluttist erlendis, fyrst þegar ég var 18 ára, þá til Spánar (Málaga) í spænskunám. Þegar Bjarki minn var um 6 mánaða (fæddur 2002) flutti ég aftur til Spánar (Alicante) og þaðan beint til Danmerkur. þá var árið 2003.
Við tók mjög erfiður tími í Kaupmannahöfn.
Árið 2010 lenti ég í fyrsta „break downinu“ sem mér er kunnugt um.
Ég var einstæð móðir í Danmörku, búin að fara allt líf mitt á hnefanum – bjó yfir gríðarlegri þrautseigju og ætlaði mér að gera allt í einu.
Á þessum tíma var ég að skila lokaverkefni í Innovation and business verkfræði, við SDU háskólann í Sönderborg og hafði lagt mjög hart af mér, eins og öll önnur skólaárin þar á undan. Álagið var mjög mikið, ég var ein með Bjarka minn, sem var (og er) samt algjör draumur í dós en þurfti þó auðvitað mömmu sína og umönnun. Ég lærði alla daga og nætur, allar klukkustundir sem fundust í sólarhringnum.
Í lok apríl það ár fór ég að finna fyrir líkamlegum einkennum sem ég hafði ekki fundið fyrir áður. Doði í útlimum, verkir í liðum, kláði í húð og mjög mikil þreyta. Þar sem ég er með allskyns ofnæmi tók ég ofnæmislyf og verkjalyf fyrir verkjum og hélt áfram. Mígrenið fór að segja meira til sín og fann ég fyrir því nánast daglega, með tilheyrandi óþægindum.
Það var ekkert annað í boði en að vinna hraðar og klára, enda alveg að koma að útskrift í náminu, sem ég hafði staðið mig svo vel í. Ég ætlaði nú ekki að fara að klúðra því þarna!
Hver hafði trúað því að ég myndi nokkurntíman ná svona langt, að útskrifast með BSc í Verkfræði? Ég vildi sína öllum það að ég gæti þetta svo sannarlega.
Tíminn leið áfram en ekki minnkaði álagið. Ofan á ritgerðarskrifin voru líka fleiri fög sem þurfti að klára. Í maí sagði líkaminn stopp, hingað og ekki lengra. Ég steyptist út í stórum, rauðum skellum sem voru upphleypt með ótrúlegum kláða. Eyrun tvöföld, augun sokkin og bólgin, fingur og tær – allur líkaminn. Á milli lækna gekk ég og enginn fann neitt að mér. Sumir dagar voru verri en aðrir, en alltaf voru einkenni og mér leið mjög illa.
Þegar verst á lét gat ég ekki gengið. Bjarki minn vaknaði á morgnana, hélt fyrir augun og spurði: „mamma mín, hvernig lítur þú út í dag?“, hann var hræddur við að sjá mömmu sína svona útlítandi, alveg eins og fílamaður úr hryllingsmynd. Já þetta voru ansi erfiðir tímar, því ekki var hægt að slaka á náminu – og það var enginn til að aðstoða með Bjarka Frey.
Á þessum tíma átti ég þó góða að sem hjálpuðu í versta tilfellinu, þegar ég var lögð inn á spítala. Þar lá ég í heila viku, með tölvuna í fanginu, bækurnar á náttborðinu og lærði eins og ég gat, en á meðan ég lá á spítalanum þurfti ég að skila ritgerðinni.
Aldrei fannst þó neitt að mér ennþá. Eftir endalausar rannsóknir á hinum og þessum spítalanum, var niðurstaðan álag, alltof mikið álag, stress, streita og ofkeyrsla. Vegna þess að ekkert fannst að mér, upplifði ég að þetta væri bara ímyndunarveiki og að fæstir trúðu mér – nema þeir sem sáu jú hvernig ég leit út....
Þetta er aðeins lítill hluti af sögunni, en áhrifamikill þó, á líf mitt allt þar til í dag.
Ég náði mér aldrei alveg og hef ekki enn gert 10 árum síðar.
Í júní árið 2011 fluttum við til Íslands eftir margra ára dvöl erlendis, en Bjarki hafði þá ekki búið á Íslandi, fyrir utan nokkra mánuði þegar hann var lítill peyji. Hann er að mestu leiti alinn upp í Danmörku.
Við hófum nýtt líf, með yndislega manninum mínum sem ég var svo heppin að kynnast á fyrstu Þjóðhátíðinni sem ég heimsótti árið 2010.
Ég fékk vinnu á frábærum vinnustað, eignaðist 3 stjúpbörn og Bjarki systkini. Ég kynntist nýju fólki, eignaðist nýja vini, við aðlöguðumst ágætlega á Íslandi í glænýju umhverfi og lífið hélt áfram. Arnar Breki sonur okkar Dóra fæddist svo árið 2012.
Ég náði þó aldrei að verða eins og ég var áður, ég var orðin þreyttari, styttri þráður, krauma fór á þunglyndinu alvarlega og allskyns aðrir kvillar sem ég þekkti illa.
Ég var orðin rosalega meðvirk og lifði í raun fyrir það að gera hluti fyrir aðra til að láta mér líða betur. Svekkelsið sem kom þegar ég fékk ekki launað í sömu mynt átti það til að naga mig og gerði mig pirraða. Samt hélt ég áfram.
Áföllin byrjuðu að hrannast á mig, eitt af öðru. Hvað eftir annað varð ég fyrir barðinu á einhverju áfalli. Sumir myndu kannski ekki kalla þetta allt áföll.
Áföll geta verið allskonar, misstór og mis-alvarleg. Áfall er eitthvað sem gerist sem hefur áhrif á líf þitt, hefur áhrif á það hvernig þér líður og hvernig þú lifir með því. Fólk sem ekki hefur upplifað áfall, á erfitt með að skilja þau – en hver og einn tekur á sínu áfalli á sinn eigin hátt. Hversu stórt sem áfallið er, er algjörlega einstaklingsbundið.
Mögulega vegna meðvirkninnar voru sum áföllin stærri hjá mér en öðrum. Mér var alls ekki sama hvað öðrum fannst um mig og bjó mér þess vegna til „grímu“ sem sýndi aðra mig, sem ég notaði óspart í öllum aðstæðum, ég spilaði mig sem aðra manneskju en ég í raun var. Ég hafði í raun engan stað til að falla á því að ég var sú sem alltaf stökk til, sama hvað á bjátaði og „bjargaði“ öllu sem ég gat bjargað, gerði bókstaflega allt fyrir alla þó það hafi verið í mína óþökk. Ég lét vaða yfir mig ítrekað án þess að bregðast við því. Ég fékk lítinn sem engan stuðning sjálf og þurfti að keyra á lífið á hnefanum áfram, sem ég var vön að gera.
Meðviknin sagði alltaf við mig „hvaða hvaða, þetta var ekki svona meint!“.
Ég hafði alltaf þessa þörf fyrir að sýna og sanna fyrir öðrum hver ég raunverulega væri og hvað gæti gert. Ég skráði mig í mastersnám árið 2014 og kláraði það árið 2016, eftir að hafa tekið önn í frí til að geta verið til staðar fyrir systur mína sem veiktist illa árið 2015.
Þegar ég útskrifaðist hélt ég heljarinnar útskriftarpartý. Það var gott að fá athyglina og hrósin og heyra hvað ég hefði verið dugleg. Þá leið mér í smá tíma, eins og ég væri „eitthvað“ en mig vantaði ennþá samþykkið, sem ég hafði alla tíð leitað eftir.
Áfall eftir áfall eftir áfall....
Næstu árin héldu áfram að einkennast af áföllum. Ég hef mjög oft leitt hugann að því hvað ég hafi eiginlega gert til að verðskulda þau öll, en það virtist ekkert lát á þeim í mörg ár. Mörg áföll með stuttu millibili sem höfðu gríðarleg áhrif á mig andlega og líkamlega.
Líkaminn hrundi! Andlega hliðin hrundi!
Í byrjun árs 2019 lenti ég mjög harkalega á botninum.
---
Ég byrjaði þessa fyrstu færslu mína á vangaveltum um spurninguna „hvernig líður þér?“. Ástæða þess að ég velti henni upp er sú, að í gegnum áföllin sem ég upplifði, fékk ég sjaldan þessa spurningu „Hvernig líður þér?“, „Hvernig líður þér með þetta áfall?“, „Hvaða áhrif er þetta áfall að hafa á þig?“.
Ég gekk að mestu leiti ein í gegnum flest þessara áfalla. Þó svo að bæði fjölskyldan mín og aðrir í kringum mig væru einnig að ganga í gegnum áföll, þá var ég alltaf „sú sterka“ sem hélt utanum hina. Passaði uppá að öðrum liði vel, passaði uppá að aðrir hefðu það sem þeir þurftu til að komast í gegnum þetta. Ég gerði lítið í því að tjá mínar tilfinningar eða segja frá því hvernig mér leið því ég hafði ekki fengið tækifæri til þess.
Þetta gerði það að verkum að ég hætti að mestu leyti að tala um hvernig mér leið. Ég upplifði mig sem vælukjóa og að ég hefði engan rétt á því að kvarta, aðrir hefðu það miklu verra en ég. Ég passaði uppá alla aðra en sjálfa mig.
Ég gleymdi mér – ég gleymdist.
Ég vil þó taka það fram að, ég á að sjálfsögðu mjög góða að sem ég gat talað við um ýmislegt og leitaði til þeirra.
Við erum öll einstök. Eins og ég nefndi hér að ofan, þá tekst hver og ein manneskja á við sín áföll eða verkefni á sinn eigin hátt. Stórt áfall fyrir mig getur verið lítið áfall fyrir þig, en áfall er það engu að síður.
Það þarf að hafa það í huga og vera meðvitaður um að hver og ein manneskja hefur sinn háttinn á því hvernig dílað er við verkefn lífsins en öll höfum við tilfinningar – bara mis-sterkar, mis-ákveðnar og mis-miklar.
Að spyrja aðra: „Hvernig líður þér?“ getur breytt heilum degi. Að upplifa sig þannig að einhverjum langi í alvöru að vita hvernig þér líður í dag er ákveðin viðurkenning - allavega fyrir manneskju eins og mig, því það þýðir að þú skiptir einhverju máli.
Ég veit að það eru margir sem tengja við þessa persónulegu upplifun. Ég veit að ég er ekki ein um hana – en þetta er mín frásögn, í grófum dráttum.
Ég mun deila með ykkur við fyrsta tækifæri, minni leið að betra lífi. Hvaða leið ég fór, hvað það var sem hjálpaði mér að komast áfram og hvernig það hjálpaði mér.
Hugsum um nágungann
Sýnum tillitssemi
Virðum annarra tilfinningar
Verum góð hvert við annað
Verum bara vinir!
...þangað til næst